Skąd się wzięli adwentyści dnia siódmego?

Reformacja protestancka XVI wieku była nie tylko znaczącym pod względem religijno-społecznym wydarzeniem w dziejach Europy, ale przede wszystkim działaniem opatrznościowym na rzecz odwrotu od błędów i powrotu do pierwotnej czystości chrześcijaństwa. Rozpoczęła nową epokę w historii Kościoła, przynosząc mu po wiekach duchowego zastoju wielki powiew ewangelicznej odnowy. Ruch reformacyjny był bowiem na wskroś biblijny, kierujący uwagę chrześcijan na apostolskie treści wiary. Twórcy reformacji wierzyli, że dzieło, którego się podjęli, jest niczym innym jak powrotem do sedna ewangelii i innych zapomnianych prawd Pisma Świętego, bowiem Kościół powszechny przeżywał wówczas poważny kryzys moralny i duchowy.

Wiek XVI był także okresem w dziejach Europy, gdy po długiej epoce średniowiecza kontynent ten zaczął wyzwalać się z feudalno-religijnej supremacji Kościoła powszechnego, zrywając tym samym z utrwalonymi przez wieki przerostami dogmatyczno-liturgicznymi w teologii, a nierzadko też i z religijnym zabobonem. Dzięki reformacji podstawowe nauki wczesnego chrześcijaństwa, chociaż nie wszystkie, ponownie ujrzały światło dzienne, stając się dostępne milionom chrześcijan. Jednak proces odnowy nie zakończył się na tych osiągnięciach. W wiekach następnych, tzn. po okresie pierwszej reformacji, reprezentowanej przez luteranizm, kalwinizm, anglikanizm i anabaptyzm, wśród coraz liczniejszej rzeszy ludzi czytających Pismo Święte zaczęły pojawiać się nowe ruchy reformacyjno-przebudzeniowe, takie jak baptyzm w XVII wieku i metodyzm w XVIII wieku (tzw. druga reformacja). 

Dalszym etapem odnowy ewangelicznej było tzw. przebudzenie adwentowe, czyli potężny ruch mesjanistyczno-eschatologiczny, który w pierwszej połowie XIX wieku objął swym zasięgiem wszystkie niemalże Kościoły chrześcijańskie Europy i Ameryki Północnej. Po trudnych doświadczeniach, jakie przeżył ten nowo powstały ruch przebudzeniowy, wyłonił się z niego znany nam dzisiaj Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Formalne zorganizowanie Kościoła adwentystycznego nastąpiło w 1863 roku. 

Adwentyści czerpią swe dziedzictwo z całego reformacyjnego dorobku wiary. Dzięki konsekwentnej realizacji hasła powrotu do Biblii Kościół adwentystyczny, prowadząc dalej dzieło odnowy religijnej, wydobył m.in. na światło dzienne następujące prawdy ewangelii: naukę o bliskiej paruzji (przyjściu) Chrystusa i znakach poprzedzających to wydarzenie, naukę o świątyni niebiańskiej i godzinie sądu, naukę dotyczącą dziesięciorga przykazań Bożych, łącznie z potrzebą święcenia soboty jako dnia odpoczynku, naukę o śmiertelności duszy ludzkiej, naukę o zasadach zdrowia i powszechnym apostolstwie chrześcijan. Tak więc posłannictwo Kościoła adwentystycznego możemy potraktować jako dziejową kontynuację protestanckiego ruchu reformacyjnego. W obu tych ruchach bowiem podkreśla się ważność czterech fundamentalnych prawd cechujących teologię protestancką: tylko Pismo Święte, tylko łaska, tylko wiara, tylko Chrystus.

W Polsce pierwsze ośrodki adwentyzmu powstały w 1888 roku na Wołyniu (w zaborze rosyjskim), a stamtąd idee adwentystyczne dotarły do Łodzi, gdzie w 1895 roku został zorganizowany pierwszy w Królestwie Polskim zbór adwentystyczny. Od tej pory zaczęły powstawać stopniowo kolejne ośrodki adwentyzmu na terenie całego kraju.