FAQ
PYTANIA ZADAWANE ADWENTYSTOM DNIA SIÓDMEGO
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego od chwili swego powstania nigdy nie wyznaczył daty powtórnego przyjścia Pana. Kościół trzyma się biblijnej nauki, że nikt z ludzi nie zna dokładnej daty tego wydarzenia (zob. Mk 13,32).
Adwentyści uznają dary Ducha Świętego, a więc także dar języków. Na podstawie 14. rozdziału 1 Listu do Koryntian są jednak przekonani, iż celem autentycznego daru języków było przekazywanie zrozumiałych przesłań. Apostoł Paweł zdecydowanie sprzeciwiał się mówieniu w zgromadzeniu chrześcijańskim językami, których nikt nie może zrozumieć. Dar języków, dany uczniom Jezusa w dniu Pięćdziesiątnicy, pozwolił im w sposób nadprzyrodzony mówić obcymi językami, których nigdy się nie uczyli, aby mogli głosić ewangelię przybyszom z innych krajów, odwiedzającym Jerozolimę.
Nie. Taki pogląd przypuszczalnie wynika z powodu utożsamiania nas niekiedy z wyznaniem świadków Jehowy.
Nie, pastorzy (duchowni) adwentystyczni nie są ograniczeni nakazem celibatu, tak więc mogą zakładać rodziny. Z pewnych względów Kościół nawet zaleca pastorom zawarcie związku małżeńskiego i posiadanie dzieci, bowiem duchowny żonaty i będący ojcem rodziny posiada większe doświadczenie życiowe tak potrzebne w prowadzeniu zboru/parafii, jak i w indywidualnym poradnictwie i pracy duszpasterskiej. Nie bez znaczenia jest tu rola żony pastora, która będąc przykładną matką i żoną, inspiruje i pomaga swemu mężowi paść trzodę Pańską. Z tego względu z reguły wyjątkiem jest ordynowanie do służby duchownego, który jest kawalerem.
Kościół adwentystyczny jest przyjaźnie nastawiony do innych Kościołów, aczkolwiek nie wchodzi w skład Polskiej Rady Ekumenicznej oraz Światowej Rady Kościołów. Współpracuje jednak z tymi organizacjami, jak również z poszczególnymi Kościołami chrześcijańskimi.
Wyznaje pogląd, że we wszystkich Kościołach jest wielu szczerych chrześcijan, którzy z oddaniem służą Bogu i upomni się o nich Pan w dniu swego powtórnego przyjścia.
Nie, ponieważ uznają jedynie zwierzchność Bożą. Papieża traktują jako rzymskokatolickiego biskupa, który jest tylko przywódcą swojego Kościoła. Boży Kościół został przecież zbudowany „na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (Ef 2,20).
Warto pamiętać o tym, że adwentyści odrzucają w całości niemający oparcia w Piśmie Świętym system papieski, który wspierany przez rządy świeckie doprowadził w przeszłości do krwawych prześladowań wierzących i zagłady wielu milionów istnień ludzkich. Zatem szeroko nagłośnione papieskie przepraszam, jakie wygłosił w roku 2000 papież Jan Paweł II, choć ze wszech miar godne pochwały, powinno prowadzić przede wszystkim do zmiany w samym łonie Kościoła Rzymskokatolickiego, wraz z odrzuceniem m.in. niebiblijnych dogmatów wiary.
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, podobnie jak Kościół Rzymskokatolicki, nie należy do Światowej Rady Kościołów i Polskiej Rady Ekumenicznej. Utrzymuje jednak dobre kontakty z tymi instytucjami. Kościół adwentystyczny ustosunkowuje się do ruchu ekumenicznego pozytywnie, rozwija liczne kontakty dialogowe oraz różne formy współdziałania, jednakże nie łączy się z nim organizacyjnie.
Powstanie ruchu ekumenicznego należy ocenić jako szlachetny poryw chrześcijańskiego ducha poprzedniego stulecia i zjawisko niezwykle pozytywne. W przeciwieństwie do dawnych i wielowiekowych kontrowersji międzywyznaniowych, wojen religijnych i hekatomb zła dokonanego w imię krzyża jest to obecnie ruch w swej istocie na rzecz tolerancji, międzywyznaniowego zbliżenia i dialogu, chrześcijańskiej miłości i braterstwa, wzajemnego poszanowania się, jak również poszukiwania jedności w miłości i wierze oraz stałego poszerzania i umacniania obszarów tej jedności. Oby tylko ruch ten umiał przeciwstawić się wszelkim pokusom dominacji i tryumfalizmu, jakie mogłyby się wkradać w przyszłości w kierownicze kręgi tego w istocie rzeczy wielkiego i szlachetnego ruchu braterstwa i służby.
Kościół adwentystyczny preferuje ekumenizm biblijny polegający na zjednoczeniu się w Chrystusie i wokół Jego Słowa. Inne Kościoły zakładają zjednoczenie w jednej ponadwyznaniowej organizacji lub pod jednym zwierzchnictwem.
Niezupełnie. Adwentyści wierzą, że jednym z darów Ducha Świętego jest proroctwo. Uważają także, iż dar ten, będący znakiem wyróżniającym Kościół czasów ostatecznych, objawił się w posłannictwie Ellen Gould White (1827-1915) – jednej z pionierek XIX-wiecznego adwentyzmu. Jej pisma są dla adwentystów wiarygodnym źródłem prawdy i pociechy, myśli przewodnich i wskazówek. Wyraźnie jednak zaświadczają, że tylko Biblia jest regułą, według której winny być oceniane wszystkie nauki i doznania religijne. Pisma Ellen G. White w żadnym wypadku nie stanowią dla adwentystów drugiej Biblii. Nie wolno również stawiać ich ponad naukami Pisma Świętego.
Biblia zaprasza nas, abyśmy badali duchy. Każda prorocka manifestacja musi spełniać biblijne warunki dotyczące prawdziwego proroka (zob. Mt 24,5.11.24). Pisma Ellen G. White poddane krytycznym testom biblijnym na prawdziwego proroka przechodzą przez nie pomyślnie. Same wizje (zob. Lb 12,6) Ellen G. White, udokumentowane przez licznych świadków, wskazują niedwuznacznie, że test fizyczny (np. brak oddechu nawet przez kilka godzin i nadnaturalna siła) także został przez nią spełniony.
Natomiast przypadki stawiania jej pism na równi z Pismem Świętym należy traktować jako sprzeczne z doktryną Kościoła. Z drugiej strony szacunek, jakim adwentyści otaczają pamięć o Ellen G. White, nigdy nie może być nawet porównany do czci i kultu, jakim np. katolicy otaczają świętych i wizjonerów (Faustyna Kowalska, stygmatyk Pio z Pietrelciny itp.).
rdiona
Dla adwentystów najważniejszym dniem oddawania Bogu czci jest sobota. W tym dniu powstrzymują się od pracy i wszelkich czynności, które mogą wykonać w innym dniu. Czynią tak dlatego, iż przede wszystkim uważają, że dzień ten jest właściwym dniem wychwalania Boga, jak to zresztą zaświadcza Pismo Święte będące dla nich jedyną regułą wiary i postępowania (zob. Rdz 2,1-3; Wj 20,8-11; 31,12-17; Łk 4,16; Hbr 4,1-11; Pwt 5,12-15; Iz 56,6-7; 58,13-14; Mt 12,1-12; Kpł 23,32; Mk 1,32; Ez 20,12.20.).
Bóg po sześciu dniach dzieła stwarzania odpoczął siódmego dnia, poświęcił go i oddzielił jako święty od pozostałych dni, ustanawiając sobotę pamiątką stworzenia dla wszystkich ludzi, aby ją zachowywali z pokolenia na pokolenie. Biblijne czwarte przykazanie dekalogu nakazuje świętowanie soboty, siódmego dnia tygodnia, jako dnia odpoczynku, oddawania czci Bogu i służenia Mu zgodnie z nauką i przykładem Jezusa, Pana szabatu.
Sobota jest dniem radosnej społeczności z Bogiem i bliźnimi. Jest symbolem naszego odkupienia w Chrystusie oraz przedsmakiem wiecznej przyszłości w Królestwie Bożym. Sobota jest ustanowionym znakiem wiekuistego przymierza między Bogiem a Jego ludem. Przestrzeganie tego świętego czasu od wieczora w piątek do wieczora w sobotę, od zachodu słońca do zachodu słońca, jest uczczeniem boskiego dzieła stworzenia i odkupienia. Jest to powód, dlaczego adwentyści uznają sobotę, a nie uznawaną przede wszystkim przez Kościół Rzymskokatolicki niedzielę, za jedyny dzień ku czci Boga.
Nie sposób jest tutaj poruszyć wszystkich spraw historycznych związanych ze zmianą, jaka dokonała się za przyzwoleniem starożytnych władz religijnych i świeckich (edykt cesarza Konstantyna z 321 roku).
Adwentyści twierdzą, co następuje:
- Jezus Chrystus oświadczył, że nie zmienił przykazań Bożych, a więc sobota nadal obowiązuje Jego naśladowców (zob. Mt 5,17-19; Łk 4,16).
- Chrześcijanie w czasach Chrystusa święcili sobotę (zob. Łk 23,54-56).
- Jezus Chrystus nakazał świętować sobotę również po swym zmartwychwstaniu (zob. Mt 24,20).
- Apostołowie także głosili obowiązek przestrzegania wszystkich przykazań Bożych (zob. Jk 2,10-11; Ps 111,7-8).
- Pan powiedział: „Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam” (Wj 31,13).
Owszem, zdarza się, że kobiety służą w Kościele adwentystycznym, pełniąc także pomocnicze funkcje pastorskie. Mimo to Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie wprowadził oficjalnej ordynacji kobiet do służby pastorskiej.
Chrzest biblijny to obrzęd ludzi dorosłych. Dokonywany jest po publicznym wyznaniu wiary katechumena (zob. 1 Tm 6,12; Rz 6,3-5 ) w imię Trójcy Świętej (zob. Mt 3,16; 28,19) i przez całkowite zanurzenie w wodzie (zob. J 3,23). Ponieważ niemowlęta nie mogą świadomie wyznać swej wiary, a więc i przyjąć chrztu, dlatego Kościół adwentystyczny nie chrzci niemowląt. Za to przeprowadza obrzęd błogosławienia małych dzieci.
Chrzest jest aktem dobrowolnego poddania się Bogu, dlatego może być udzielony jedynie osobie dojrzałej duchowo, to jest świadomej tego świętego aktu. Ponadto przez chrzest przyłączamy się do Kościoła Bożego (zob. 1 Kor 12,13). Chrzest zatem winien być poprzedzony nauką zasad wiary (zob. Mt 28,19-20), wiarą (zob. Mk 16,16), skruchą – żalem za grzechy i zmianą postępowania (zob. Dz 2,38) oraz publicznym wyznaniem wiary (zob. Dz 8,36-37).
Z reguły Kościół adwentystyczny nie chrzci ponownie osób należących wcześniej do innych wyznań chrześcijańskich, jeżeli te osoby przyjęły już chrzest biblijny. Nabożeństwo chrzestne (jak każde nabożeństwo adwentystyczne) jest uroczystością otwartą, w której każdy – nie tylko adwentyści – może wziąć udział i obserwować przeprowadzany święty obrzęd. Zwykle chrztów dokonuje się w zborach/kościołach w specjalnych basenach chrzcielnych (baptysteriach), a w okresie letnim i tam, gdzie nie ma baptysteriów – w zbiornikach wodnych, rzekach, jeziorach, a także w morzach i oceanach.
Teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie, aby dzieci (czy młodsza młodzież) przystępowały do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Staramy się oceniać świadomość, dojrzałość myślenia i uduchowienie danej osoby, co nie zawsze idzie w parze z wiekiem. Jednak takie przypadki w naszym kraju (oprócz rodzin adwentystycznych) są rzadkością i praktycznie nie występują.
Władzę samostanowienia o swym losie, w tym o wyznawaniu określonych przekonań religijnych, nabywa się właściwie dopiero, będąc pełnoletnim, czyli w naszym kraju w wieku 18 lat. Do tego czasu prawną opiekę nad dzieckiem pełnią rodzice lub wyznaczeni opiekunowie, względnie państwo (w domach dziecka).
Z doświadczeń Kościoła w Polsce wynika, że dzieci (wychowane na przykład w wierze katolickiej) pragnące zostać adwentystami mają duże problemy w rodzinie. Zatem zaleca się, aby osoba niepełnoletnia zaczekała z tą decyzją do uzyskania pełnoletniości, czyli uzbroiła się w… cierpliwość. Czas ten powinna wykorzystać na przyjrzenie się wspólnocie, której chce zostać członkiem, a decyzję o tym podjęła, dopiero wkraczając w dorosłość. Jeśli jednak w grę wchodzi rychła groźba śmierci osoby, która prosi o chrzest (nieuleczalna choroba), to takie przypadki są zawsze rozważane indywidualnie.
Oczywiście! Każdy bez względu na wyznanie religijne zaproszony jest do udziału w nabożeństwie adwentystycznym. Zapraszamy wszystkich ludzi do słuchania Słowa Bożego i do wspólnej modlitwy.
Zresztą bardzo często tak się zdarza, gdy członkowie zboru zapraszają swoich przyjaciół z innych wyznań religijnych. Proponujemy podejść do jakiegokolwiek wyznawcy adwentystycznego i poprosić o rozmowę ze starszym zboru lub diakonem. Pozwoli to uniknąć ewentualnych krępujących sytuacji.
Nabożeństwa odbywają się w każdą sobotę, zwykle w godzinach od 9.30 do 12.00 (z krótką przerwą przed godziną 11.00). Składają się na nie: modlitwy, pieśni dzielenie się doświadczeniami misyjnymi, studium Pisma Świętego i kazanie Słowa Bożego. Przeprowadzana jest także zbiórka pieniężna. W zależności od zboru, nabożeństwa urozmaicone są specjalnym opowiadaniem dla dzieci czy serwisem muzycznym. W Polsce kilka nabożeństw adwentystycznych transmitowanych jest również na żywo w internecie.
W USA mieszka ponad 1,1 mln adwentystów, natomiast ponad 19,5 mln członków Kościoła żyje w pozostałych 213 krajach świata (dane dotyczą 31 grudnia 2017 roku).
Większość nowych ruchów i grup religijnych można zidentyfikować po ich niebiblijnych zasadach wiary i stosowaniu przymusu psychologicznego w celu kontrolowania myślenia i postępowania członków organizacji. Poza tym większość z nich zaprzecza boskości Chrystusa.
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego opiera swoje zasady wiary wyłącznie na Piśmie Świętym i naucza o boskości Jezusa. Jako niezgodne z duchem chrześcijaństwa odrzucamy wszelkie formy przymusu czy presji stosowane w celu pozyskiwania wyznawców.
Warto w tym miejscu zacytować fragment przyjętego w Warszawie w dniu 14 grudnia 1999 roku Oświadczenia Rady Konferencji Episkopatu do Spraw Ekumenizmu Kościoła Katolickiego w Polsce i Zwierzchności Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce z okazji 15-lecia międzywyznaniowego dialogu:
„Z ubolewaniem jednak stwierdzamy przypadki odmawiania przez różne kręgi religijne i świeckie Kościołowi Adwentystów Dnia Siódmego statusu eklezjalnego i określania go mianem sekty. Stanowisko takie jest nie do przyjęcia i uważamy, że wielce szkodzi naszym wzajemnym stosunkom i prowadzonemu owocnie od wielu lat międzywyznaniowemu dialogowi. (…) Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie może być traktowany ani jako nowy ruch religijny, gdyż istnieje już na Ziemiach Polskich od przeszło 110 lat, ani jako sekta, gdyż po pierwsze — posiada określoną doktrynę, organizację i obrzędy kultowe, po drugie — pielęgnuje w swej nauce i służbie główne zasady wiary chrześcijańskiej na czele z wiarą w Trójcę Przenajświętszą, a po trzecie — nie mają do niego zastosowania żadne znamiona, charakterystyczne dla sekt, opisane w dokumencie watykańskim O nowych ruchach religijnych i sektach z roku 1986.
Kościół Adwentystyczny, należący do Kościoła Chrystusowego, posiada w Polsce ustawową formę regulacji swego statusu prawnego, wnosi pozytywne wartości religijno-moralne w życie naszego społeczeństwa i z szacunkiem odnosi się do Kościoła Katolickiego, jak również innych Kościołów chrześcijańskich oraz wspólnot religijnych i społecznych w duchu Ewangelii, praw człowieka oraz zasad wolności religii i przekonań” (Znaki Czasu 5/2000, s. 11).
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce posiada ustawową regulację (zob. Ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej, w: Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, nr 97, 23 VIII 1995, poz. 481). Ustawa umożliwia Kościołowi wszechstronną i swobodną działalność w pełnieniu jego misji. Oznacza to m.in., że Kościół może udzielać ślubów ze skutkami cywilnymi, zakładać i prowadzić szkoły wszelkiego typu, nabywać grunty, korzystać z własnych i publicznych środków społecznego przekazu.
Oczywiście istnieje taka możliwość. W celu dotarcia do informacji teleadresowych diecezji wejdź na internetową stronę z adresami. Diecezje adwentystyczne obejmują następujące województwa:
Diecezja Wschodnia: mazowieckie, lubelskie, łódzkie, podlaskie, warmińsko-mazurskie (zob. adwentysci.org.pl).
Diecezja Zachodnia: dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, pomorskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (zob. zaufanie.pl).
Diecezja Południowa: małopolskie, opolskie, śląskie, świętokrzyskie, podkarpackie (zob. maranatha.pl).
Z pewnością nie odpowiedzieliśmy na wiele jeszcze innych rodzących się pytań. Więcej informacji na temat adwentystów dnia siódmego — kim jesteśmy i w co wierzymy — znajdziesz na oficjalnej internetowej stronie Kościoła (zob. adwent.pl).